De Grand Prix van Japan: Gaat Max doorpakken op deze uitdagende baan?

De euforie onder de Nederlandse Formule 1-fans is groot na Max’ victorie in Maleisië. En terecht. Eindelijk een tweede Grand Prix-overwinning, na een seizoen vol pech en botsinkjes.

Koen VergeerFormule 1 fanaat en autosport schrijver Koen Vergeer neemt je elk Grand Prix weekend mee in de roemruchte geschiedenis van de F1.De Red Bulls kwamen al dichterbij, maar steeds opnieuw kwam er iets tussen Max en de zwartwit-geblokte vlag. Nu de geest uit de fles is, zou Max er zomaar een paar zeges aan toe kunnen voegen.

Te beginnen in Japan. De Formule 1 is in Japan mateloos populair. Lange tijd was het de laatste race van het seizoen. De Grand Prix van Japan is in die jaren uitgegroeid tot een ware klassieker met een verbluffende geschiedenis. Talloze malen werd het wereldkampioenschap Formule 1 pas in de slotrace beslist met een ware thriller.

Fuji

Het begon allemaal in 1976. Niet eens op het huidige circuit Suzuka. De eerste officiële Formule 1 Grand Prix in Japan werd verreden op het circuit van Fuji. Een waanzinnig high-speed-circuit dat onverwachts het decor werd van een bizarre ontknoping van een dramatisch Formule 1-seizoen.

Niki Lauda was min of meer uit de dood opgestaan na zijn crash op de Nürburgring en wilde koste wat kost zijn wereldtitel verdedigen. Van zijn vijfendertig punten voorsprong op ADHD-playboy James Hunt had Lauda er nog maar drie over. Op de dag van de race kwam de regen echter met bakken uit de hemel. Niemand wilde racen, veel te gevaarlijk.

Maar voor het eerst werd de race wereldwijd live uitgezonden, dus de organisatoren en Bernie Ecclestone drukten door. Een gigantisch waterballet begon. Lauda, die zowel lichamelijk als geestelijk nog worstelde met de gevolgen van het ongeluk, reed midden in de spray. Na twee ronden vond hij het mooi geweest: niet nóg een ongeluk. Hij stopte in de pits en hield het voor gezien. Na een kwartier hield de regen echter op en glibberend op een kletsnatte baan wist Hunt, ondanks een lekke band in de slotfase, de wereldtitel weg te kapen.

Suzuka

Wanneer in 1977 de Ferrari van Gilles Villeneuve in het publiek vliegt, waarbij twee mensen om het leven komen, heeft Japan even genoeg van de Formule 1. Pas tien jaar later is er weer een Grand Prix, dit keer op het circuit van Suzuka. Het circuit is eigendom van Honda, dat op dat moment grote successen viert in de Formule 1, en dus ook graag een thuisrace heeft.

Suzuka, ontworpen door de Nederlander Hans Hugenholtz, is vanaf het begin bijzonder geliefd onder de coureurs. Het circuit is snel, uitdagend, technisch en gevarieerd.

Vanaf start-finish is het een zeer lange run omlaag naar bocht 1, waar je volgas in knalt (en dus ook uit knalt, waarover zo dadelijk). Remmen gebeurt pas voor bocht 2, waarna de fraaie, spectaculaire Esses volgen.

Net niet helemaal volgas en vooral het juiste ritme houden. Sebastian Vettel vertelde onlangs dat hij een keer aan Michael Schumacher had gevraag hoe hij die Esses nam. Waarop Schumacher antwoordde dat hij dat eigenlijk niet wist, gewoon zo snel mogelijk. Je moest er vooral niet te veel bij nadenken.

Na de Esses gaat het vol door de Dunlopbocht en dan omlaag gedenderd richting de twee Degnerbochten, weer volop in de remmen, echter zonder alle snelheid te verliezen. Onder de brug door gaat het op de haarspeld af. Geconcentreerd blijven, want als je even niet oplet, krijg je dit:

De haarspeld is een goede plek om iemand uit te remmen, en binnendoor te passeren. Daarna is het op naar Spoon-Curve – een geweldige bocht waar dosering opnieuw alles is, over de kerbs, maar niet te veel. Een foutje en de hele bocht is verpest, inclusief de snelheid die je meeneemt op het volgende rechte stuk de brug over.

En daar aan het eind wacht de 130R-bocht. Die kan volgas. Ik denk dit jaar zelfs wat makkelijker. Maar het blijft een bocht waarvoor je toch even de adem inhoudt. Helemaal wanneer je van plan bent Michael Schumacher te passeren:

Na de 130R gaat het recht op de chicane af. De beroemde, de beruchte chicane. Een cesuur in de historie van de autoracerij. Hier reden Ayrton Senna en Alain Prost elkaar voor het eerst letterlijk in de wielen. Aan het slot van een race die besliste over de wereldtitel van dat jaar.

Bijna dertig jaar later zijn de voor- en tegenstanders er nog steeds niet over uit: doet Prost het expres, of is het dom van Senna? Prost stapte uit zijn auto in de overtuiging dat hij kampioen was. Senna reed door, won alsnog de race, maar werd later gediskwalificeerd. Prost kampioen.

Wraak

Een jaar later nam Senna wraak. Hij had later allerlei smoezen en smoesjes, maar hij ramde Prost op hoge snelheid willens en wetens van de baan. Prost was woedend: “Hij heeft alles vernietigd. Ik dacht dat hij menselijk was, hard maar eerlijk op de baan. Dus niet.”

Ik herinner me de verbijstering en het ongeloof, waarmee ik ’s ochtends vroeg voor de buis zat. De beslissende race van 1990 had nog geen vijftien seconden geduurd. Senna kampioen.

De twee incidenten in Suzuka hebben de Formule 1 voorgoed veranderd. Met auto’s die dankzij de koolstofvezel tegen een stootje kunnen, is het mogelijk geworden je tegenstander op deze manier uit te schakelen. Voor die tijd was dat echt ondenkbaar, want levensgevaarlijk.

Het is in wezen daarom dat stewards tegenwoordig tijdens races straffen uitdelen, die dan altijd weer discutabel zijn, want waar ligt de grens tussen Formule 1-racen en botsautootje spelen?

Finales

Na de dog-fights tussen Prost en Senna is Suzuka nog vaak het decor geweest van zinderende finales. Damon Hill won zijn titel in 1996 op Suzuka, Mika Häkkinen na een ware thriller in 1998 en opnieuw in 1999. En uiteindelijk pakte ook Schumacher zijn eerste, felbegeerde Ferrari-titel in 2000 in Japan:

Tyfoon

In 2007 en 2008 werd de race, onder druk van Toyota, weer gehouden op Fuji. Maar vanaf 2009 is Suzuka weer de vaste stek. Het kan daar overigens behoorlijk spoken. In 2004 werd de kwalificatie verplaatst naar zondag omdat een tyfoon het circuit platlegde. Tien jaar later, in 2014, trok er opnieuw een tyfoon vlak langs Suzuka.

Deze gaf vooral veel wateroverlast. Na veel overleg werd er toch gereden in de regen. Tot in de 46e ronde de rode vlag uithing. In de Dunlopbocht had zich een ramp voltrokken. Marshals waren er bezig een gestrande auto te bergen met een kraanwagen, toen de Marussia van Jules Bianchi aquaplanend van de baan gleed en onder de kraanwagen schoof.

Er is later veel gezegd en geschreven over het ongeluk, maar waarschijnlijk heeft Bianchi veel te hard gereden op die gevaarlijke passage, waar op dat moment dubbele gele vlaggen gezwaaid werden. Een dubbele gele vlag betekent: groot gevaar, vaart minderen en voorbereid zijn om meteen te stoppen. Natuurlijk was het ook een freak-accident omdat Bianchi precies met zijn hoofd tegen de onderkant van de kraanwagen sloeg.

Om zulke dingen te voorkomen komt er tegenwoordig minimaal een virtual safetycar-fase zodra er marshals op de baan moeten werken. De maximum snelheid ligt dan vast. Bianchi liep zwaar hersenletsel op, bleef in coma en overleed negen maanden later in Nice. Twintig jaar lang was er geen coureur meer om het leven gekomen bij een Grand Prix.

Max

Datzelfde weekend betekende ook het debuut van Max Verstappen in de Formule 1. Destijds in Japan reed hij voor het eerst een sessie in de vrije training op vrijdag. Vader Jos had zijn zoon vooral op het hart gedrukt rustig aan te doen. De hele wereld keek mee, want Max was een dag eerder 17 geworden.

Diverse oud-coureurs hadden al verkondigd dat Max nog veel te jong was. Een blooper zou hem meteen een slechte naam bezorgen. Max deed rustig aan. Hij maakte veel meters en zette een twaalfde tijd neer.

Een jaar later was Max al een flink stuk onderweg in zijn eerste seizoen bij Toro Rosso. Tegenslag tijdens de kwalificatie deed volgers al opmerken dat hij weer lekker kon gaan inhalen. Met de nog altijd bescheiden Toro Rosso reed hij van P17 naar P9 en zette onder andere teamgenoot Carlos Sainz gedecideerd opzij. Suzuka ligt Max, het is een baan waar je op veel plaatsen goed kunt inhalen.

Nog mooier werd het in 2016. Met de Red Bull finishte Max als tweede achter Nico Rosberg. Na de race was er nogal wat ophef over de manier waarop Max zich in de slotfase had verdedigd tegen Lewis Hamilton. Voor de chicane had hij de deur meedogenloos dichtgegooid.

Mercedes diende zelfs een protest in. Kort daarna werd dit echter weer ingetrokken, op aandringen van Hamilton zelf. Hij vond het niet nodig. Hij wilde winnen op de baan en niet bij de stewards. Ik denk dat Lewis ergens een zwak heeft voor Max. Hij herkent zichzelf in de aanstormende snelle jongeling. Dat wordt wat zodra Max hem werkelijk van zijn troon gaat stoten.

De titelstrijd is inmiddels in een beslissende fase. Insiders geloven nog in Ferrari, omdat het nu al een paar races de snelste auto lijkt te hebben, terwijl Mercedes momenteel problemen ondervindt. Maar dan moet Ferrari wel finishen! Vettel kan zich nu geen miskleun meer permitteren. De kansen voor Red Bull nemen zo alleen maar toe.

Voor mij is Max dit weekend opnieuw favoriet voor de zege.