Zondagochtend, om tien over zeven Nederlandse zomertijd, barst in Australië het Formule 1-seizoen 2018 los. Zelden werd er in Nederland zo reikhalzend uitgekeken naar een autorace.
Want hoe goed zal de nieuwe Red Bull van Max Verstappen zijn? Is Mercedes weer iedereen te snel af, of gaat Max dit jaar werkelijk meedoen in de strijd om de wereldtitel?
Het raceweekend in Australië geeft altijd de eerste, echte indicatie: hoe zijn de kaarten dit jaar geschud? Tijdens de vrije trainingen op vrijdag en zaterdag kun je nog wat aanrommelen en experimenteren.
Je kunt je zelfs nog een slippertje permitteren, zoals deze van de regerend wereldkampioen in 2001:
Vanaf de kwalificatie is er echter geen verstoppertje meer bij. Vanaf dat moment gaat het erom. Daarom is de kwalificatie op zaterdagochtend (zeven uur) misschien nog wel spannender om naar te kijken.
Al weet ook iedereen: op zondag worden de punten verdeeld. De punten die in deze eerste race net zo hard meetellen als in de allerlaatste, straks in november in Abu Dhabi.
Rangorde
Een maand geleden werden de nieuwe Formule 1-bolides al aan de tand gevoeld in Barcelona. De twee testweken lieten de bekende rangorde zien: Ferrari zette weliswaar de snelste tijd neer (Ferrari is bijna traditioneel de winterkampioen) maar Mercedes imponeerde opnieuw door verreweg de meeste ronden te rijden en daarbij hautain af te zien van rondjes op de snelste banden.
De verwachting, op basis van de winterstest, is dat Mercedes in Australië een paar tienden los zal staan van de achtervolgers Ferrari en Red Bull. Red Bull had in Barcelona niet de snelste auto, toch toonde Max zich zeer tevreden. Alles voelde beter en sneller aan dan vorig jaar.
Als Red Bull aanstaande zaterdag binnen een halve seconde blijft, dan verwacht Max wel mee te kunnen doen in de race.
Achter de top drie wordt het overigens dringen geblazen. Force India, Renault en McLaren (ik verwacht ook in deze volgorde) zullen strijden om plek vier, best of the rest.
Het Amerikaanse team van Haas (voorzien van allerlei Ferrari-onderdelen) verraste de laatste testdag iedereen met een supersnelle tijd – zij zijn vooralsnog mijn dark horse. Verrassend was ook het optreden van Toro Rosso, dat met de Honda-motor probleemloos talloze ronden reed – toch is het afwachten hoe het loopt als het er écht om gaat.
Zorgen maak ik me om Williams dat, de Mercedes-motor ten spijt, met twee pay-drivers meer en meer dreigt af te zakken naar de achterhoede. Alleen van Sauber, dat onder de naam Alfa Romeo met Ferrari-motoren gaat rijden, hoeven we nog minder te verwachten.
Waar ik zelf wel benieuwd naar ben is om het hele veld weg te zien razen onder de halo’s en er vervolgens ook een hele race tegenaan te moeten kijken. De halo, ik blijf erbij, is geen goede toevoeging aan de Formule 1.
De halo vergroot de veiligheid weliswaar een beetje, maar doet enorme afbreuk aan de broodnodige wow-factor van de Formule 1-auto’s. Wie wordt er straks de eerste wereldkampioen met zo’n ding voor zijn kop?
Race
Testritten, esthetiek – allemaal mooi, maar het gaat natuurlijk om de race. Op zondag. In Melbourne Park. Die allereerste start is niet zomaar de start van een race, het is de start van een heel seizoen. Voor de Formule 1-fans begint het jaar op dat moment opnieuw.
En dat geldt vast ook voor de coureurs, hoezeer ze in de wintermaanden ook met hun vak bezig zijn geweest. Vanaf nu gaat het om de punten. Om winnen. Om de titel. Dus reken maar dat ze in Melbourne hyper opgefokt naar de startlichten turen, tot deze uitgaan. En dan met z’n allen op de bocht 1 af. Daar willen sommige coureurs wel eens een tikkeltje te hard invliegen, zoals Ralf Schumacher in 2002:
In de chaos veroorzaakt door deze botsing reden er maar liefst acht auto’s tegen elkaar aan, waardoor de Australiër Mark Webber in zijn debuutrace voor Minardi (het lelijke eendje van de grid) zowaar op plaats vijf finishte. Tot grote vreugde van het thuispubliek. De organisatie haalde Webber na afloop van de officiële huldiging zelfs naar het podium om het resultaat met de homecrowd te vieren.
Deze actie, geheel tegen de regels van de FIA, lijkt wel een vloek over Australische coureurs in hun thuisrace afgeroepen te hebben. Want sindsdien scoorden zowel Webber als Daniël Ricciardo regelmatig punten in hun thuisrace, maar nooit lukte het hen om echt op het podium te komen.
Ricciardo eindigde in 2014 weliswaar als tweede en stond zelfs op het podium, maar hij werd na afloop gediskwalificeerd. Hoezeer de Australische fans (net zoals de Nederlandse) hunkeren naar succes was te horen toen Ricciardo in dat weekend de pole-position leek te pakken in zijn eerste kwalificatie voor Red Bull:
Het circuit
Het circuit van Melbourne staat niet bekend als moeilijk of lastig. Er zijn geen supersnelle bochten, geen gecompliceerde passages. Topsnelheid is 330 km/u aan het eind van start-finish. Aan de andere zijde van het circuit, voor de bochten 9, 11 en 13 wordt weer 310 gehaald.
Hier en daar is het onder de bomen lastig om de juiste rempunten vast te houden. Een van de echte scherprechters is Turn 3. Het is ook een van de weinige plaatsen waar je (met drs) goed kunt inhalen, zowel binnen- als buitenom. In het verleden hebben hier nogal wat heftige crashes plaatsgevonden, waaronder deze megacrash van Fernando Alonso in 2016:
Het circuit ligt in een park en gaat over wegen die normaal openbare weg zijn. Het griplevel is daarom aanvankelijk niet geweldig maar neemt gedurende het weekend snel toe.
Het asfalt is niet al te ruw voor de banden: vorig jaar kwamen de meeste teams met één stop de race door. Pirelli heeft dit jaar zachtere banden in de aanbieding, in de hoop dat er meer pitstops nodig zullen zijn, waardoor de race wat wordt opgeschud. Ik vrees dat dat nogal zal tegenvallen, want de teams zullen met hun simulatieprogramma’s snel uitvinden welke strategie het snelste is – veel strategische variatie valt er dus niet te verwachten.
Veel hangt af van het weer. In Barcelona was het koud. Als het in Melbourne heel erg warm wordt, hebben de teams nog een hoop uit te zoeken. Overigens kan het ook gaan regenen, en dan kan het in Melbourne flink te keer gaan:
Concentratie
Wat telt in Australië zijn de punten. Een goede seizoensstart kan aan het einde van het jaar goud waard zijn. Een uitvalbeurt betekent meteen achter de feiten aanhollen. Van belang is dat je de hele race geconcentreerd blijft, niet méér uit de wagen probeert te halen dan erin zit, en niet gefrustreerd raakt als een ander sneller blijkt.
Dit laatste overkwam Vettel in 2009. Lange tijd op weg naar een tweede plaats, achter de ongenaakbare Jenson Button, dreigde Vettel te worden ingehaald door de veel snellere Robert Kubica (die op zachtere en dus snellere banden reed). Koppig, al te koppig, verdedigde Vettel zijn plek, waardoor de auto’s elkaar raakten en beide coureurs van de baan vlogen en zo de eerste race besloten met een DNF (did not finish).
Vettel kwam aan het eind van het seizoen elf punten op wereldkampioen Button te kort – de eerste zes daarvan had hij in Melbourne al weggegooid…
Geduld, Max…
Geduld – het is een woord dat Formule 1-coureurs niet graag horen. Het is echter de belangrijkste les die Niki Lauda begin jaren tachtig leerde aan zijn teamgenoot Alain Prost: om wereldkampioen te worden moet je het hele jaar leren lezen. Je moet leren beseffen en toegeven dat het soms jouw race niet is en dan maar gaan voor die vierde plek. Prost werd uiteindelijk vier maal wereldkampioen.
Natuurlijk zeg ik hiermee niet dat Max komende zondag maar voor een bescheiden vierde plaats moet gaan. Zo zit hij ook niet in elkaar. Max is jong, er volledig op uit om de wereld te laten zien wat hij kan en de Formule 1 zo snel mogelijk te domineren.
In Australië krijgt hij echter te maken met de Mercedessen die nog net wat sneller zullen zijn, met een hypergemotiveerde teamgenoot en dan is er nog het ongeleide projectiel Vettel… Ik verwacht dat Max dit jaar gaat meedoen om de wereldtitel, maar de weg ernaartoe is nog héél erg lang.
