Al sinds 1967 staat de Grand Prix van Canada op de officiële Formule-1 kalender. Aanvankelijk waren de circuits van Mosport (Ontario) en Mont-Tremblant (Quebec) om beurten het decor. Snelle, levensgevaarlijke banen.
Een echt F1-weetje: in 1973 werd op Mosport voor het eerst de safetycar ingezet in de Formule 1. Het werd meteen een ongelofelijke puinhoop. De safetycar had geen idee wie er aan de leiding reed, er volgden allerlei pitstops, waardoor de diverse rondentellers (alles nog met de hand!) in de war raakten en na afloop wisten vier teams zeker dat hún coureur de race gewonnen had.
Gilles Villeneuve
Sinds 1978 vindt de Grand Prix van Canada plaats in Montreal. Het circuit ligt op een kunstmatig eiland, naast de Olympische roeibaan voor de Spelen van 1976. Het is vanuit de stad eenvoudig te bereiken met de metro. De eerste race op het Île Notre Dame werd gewonnen door local hero Gilles Villeneuve. Villeneuve werd om zijn woeste rijstijl en zijn romantische levenswandel wereldwijd aanbeden door de fans. Na zijn tragische dood in 1982 werd het circuit in Montreal omgedoopt tot het Circuit Gilles Villeneuve.
Wildebras
De Grand Prix van Canada heeft flink wat verrassende winnaars gekend. In 1995 won Jean Alesi hier zijn eerste en enige Grand Prix. Tot grote vreugde van de Canadese fans, want de Franse wildebras werd gezien als de ware erfgenaam van Villeneuve. Bovendien reed Alesi, net als Gilles, in een Ferrari met het legendarische nummer 27.
Een andere verrassende winnaar was Nelson Piquet in 1991. In een race die vanaf de start werd gedomineerd door Nigel Mansell in een Williams. Mansell en Piquet haatten elkaar. Jarenlang hadden ze met elkaar in de clinch gelegen bij Williams. De vileine Piquet liet geen moment voorbijgaan om Mansell te provoceren of te beledigen. In 1991 was Piquet al in zijn nadagen, maar Mansell beschikte bij Williams ineens over de beste auto van het veld. Zo ook in Canada.
Maar toen hij in de slotronde alvast begon te zwaaien naar het publiek, viel Mansell in de hairpin plotseling stil. Boze critici beweren nog steeds dat hij al wuivend de motor liet afslaan, maar volgens Mansell gaf de elektronische versnellingsbak de geest. Voor Piquet was de vreugde niet minder toen hij zijn aartsrivaal op het laatste stuk naar de finish passeerde: “Ik kwam bijna klaar!”
Remmen
Het Circuit Gilles Villeneuve is een razendsnel circuit. Op de lange rechte stukken komen de racers gemakkelijk boven de 300 per uur. De diverse chicanes en de hairpin die daarop volgen doen daarom elke ronde opnieuw een enorme aanslag op de remmen. Niet zelden zijn tegen het eind van de race auto’s te zien die bij het aanremmen voor de bochten dikke zwarte wolken remstof uit de wielen spuwen. Vaak is dat een teken dat de remmen op het punt staan om het te begeven.
Oververhitte remmen zijn dit jaar al vaker een probleem geweest (denk aan de uitvalbeurt van Max in Bahrein), maar je mag aannemen dat de teams voor Canada allerlei trucs hebben bedacht om de remmen nog beter te koelen. Ontploffende remschijven zijn in het verleden oorzaak geweest van harde crashes, zoals die van Heinz-Harald Frentzen in 1999.
Kubica: “Ik was erbij.”
Er is op het circuit maar weinig plaats voor ruime uitloopzones. Om eerlijk te zijn houd ik elk jaar mijn hart vast bij deze gevaarlijke Grand Prix, maar gelukkig is het meestal goed gegaan. Zelfs in 2007 toen Robert Kubica een van de heftigste crashes ever beleefde. Veiligheidsapostelen in de Formule 1 mochten zichzelf op de schouders kloppen dat Kubica deze crash overleefde.
Een jaar later won hij in Canada zelfs zijn eerste (en enige) Grand Prix! Op de persconferentie werd hij nog gevraagd naar het ongeluk van een jaar eerder. Of hij de crash al eens had terug gezien op tv. Glimlachend antwoordde de Pool: “Jawel hoor, ik heb het zelfs live gezien. Ik was erbij.”
The Wall of Champions
Het gemor klinkt hier en daar al onder de volgers: inhalen is anno 2017 een stuk lastiger geworden. Gelukkig biedt Canada wat dat betreft genoeg mogelijkheden. Meteen al in bocht 1 en 2. Let op meteen na de start: onherroepelijk gaat er een aantal coureurs door het gras, maar ook later in de race blijft het inschatten van de eerste bocht, naar links, voor veel coureurs een lastige opgave. Sebastian Vettel kwam vorig jaar wel met een heel apart smoesje: hij moest er uitwijken voor een paar meeuwen op de baan!
Tricky is ook het uitaccelereren bij bocht 4: daar gaat het rechterachterwiel vaak op een paar millimeter afstand langs de muur. Een remfout ligt weer op de loer bij de chicane net voorbij de brug (bocht 8). De hairpin, omzoomd door tribunes, is dan weer een lekkere plek om in te halen – met een ruime uitloopzone voor als het een keer niet lukt.
Nog beter is het om je daar goed te positioneren, want na de haarspeld komt de lange sprint langs de roeibaan. Met de DRS erbij is de chicane aan het eind de ideale plek om je tegenstander voorbij te steken.
Maar… dan ben je er nog niet! Bij het uitkomen van die chicane loert helemaal rechts de muur. En dat is niet zomaar een muurtje. Het is The Wall of Champions. Zo genoemd nadat in 1999 de ex-wereldkampioenen Damon Hill, Michael Schumacher en Jacques Villeneuve (jawel, de zoon van) tegen deze muur hun race beëindigden. Maar ook voor mindere goden kent The Wall geen genade.
Regendans
Met al die hoge snelheden is Canada een race waarin motorvermogen van essentieel belang is. De kansen voor Red Bull zijn dit keer dan ook gering. Renault komt pas in de zomer met een grote stap vooruit wat betreft de motor. Max en de zijnen moeten daarom maar een regendans doen in Canada. Want regenen doet het nogal eens in Montreal. In 2011 leidde dat tot een sensationele race, met Jenson Button in de hoofdrol.
De race gaat van start achter de safetycar en wordt later zelfs lange tijd stilgelegd wegens de enorme stortbuien. Button wisselt tijdens de wedstrijd maar liefst vijfmaal van banden, krijgt een drivethrough-penalty aan zijn broek wegens te hard rijden in de pitstraat, heeft aanrijdinkjes met Hamilton en Alonso, ligt halverwege de race gewoon allerlaatste, wisselt echter op het juiste moment naar droogweerbanden, rijdt de race van zijn leven en ziet Vettel in de laatste ronde even wegglijden, waarop hij voorbijglipt op weg naar een fantastische zege. Onvergetelijk.
Hopen
Toch heeft ook het Red Bull-team goede herinneringen aan Montreal. In 2014 kregen de ongenaakbare Mercedessen problemen met (jawel) oververhitte remmen en sloeg Daniel Ricciardo met een aantal prachtige passeermanoeuvres toe. Het was Ricciardo’s eerste Grand Prix-zege.
En vorig jaar wist Max in de slotfase de Mercedes van Rosberg achter zich te houden. Bij een ultieme inhaalpoging in de laatste chicane ging Rosberg zelfs achterstevoren. Dus altijd blijven hopen, het kan zomaar anders lopen in de Formule 1.
