De regen tikt zondagmiddag op het afdak van het terras achter The Arcade Hotel in Amsterdam. Daar ontmoet ik eigenaar Daniel Salmanovich. Nog voordat ik hem kan interviewen over de heropening van zijn hotel aan het Sarphatipark in Amsterdam, het eerste gamehotel ter wereld, raken we in gesprek over dat wat ons verbindt: een passie voor games.
Ward GeeneWekelijks neemt columnist Ward Geene ons aan de hand door de groeiende wereld van esports en gaming culture. Deze week: Het eerste gamehotel in Amsterdam!De eerste game die ik speelde op vierjarige leeftijd was er een van Carmen Sandiego. Met een encyclopedie op schoot zocht ik dan vlaggen op aan de hand van tips uit het spel. Zo kwam ik er samen met mijn oudere neef achter waar in de wereld Carmen Sandiego uithing.
Tot mijn verbazing kent Daniel deze games. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. We proberen samen terug te halen hoe dat ook alweer ging, dat zoeken naar Carmen Sandiego. Hoe je tips kreeg. Hoe je dan vlaggen opzocht.
Door in het verleden dezelfde games gespeeld te hebben en herinneringen daaraan met elkaar te delen is er snel een band. Het interview is nog niet eens begonnen en mijn dag kan nu al niet meer stuk.
Het concept
Daniel komt uit een familie die eigenaar was van meerdere hotels. Inmiddels zijn deze allemaal verkocht. Behalve dan het hotel waar ik hem deze zondag ontmoet. Daar had Daniel bijzondere plannen voor. Hij wilde geen draaideur worden voor booking.com: “Ik wilde iets anders met dit hotel. Een ervaring.”
Gaming is altijd zijn ding geweest. Net als de service-industrie. Dankzij zijn werk reisde hij veel en daarbij viel altijd één ding op: bijna alle hotelkamers hadden een televisie, misschien een Apple TV of Netflix, maar nergens zag hij een spelcomputer. Vreemd eigenlijk.
Zo ontstond het idee om een gamehotel te beginnen in het familiehotel in Amsterdam met in iedere kamer een spelcomputer. Niet om je in op te sluiten en de hele dag niet meer uit te komen, maar om gewoon in dat uur dat je over hebt een game te spelen. Om je te ontspannen. Want waar de een dat doet met televisiekijken, wil de ander een game spelen.
Op iedere kamer bevindt zich daarom een spelcomputer met zo’n tien games. Geen PlayStation 4 of Xbox One, maar retro consoles zoals oude Nintendo’s en SEGA’s waar je even Super Mario, Sonic of Street Fighter op kunt spelen.