Placemaking: Maak ontwerpen waarin mensen zich thuis voelen

In de kunstgeschiedenis waren het de impressionisten die experimenteerden met diepte, verhoudingen, afsnijding en overlapping. Het leverde de typische taferelen van Degas en Renoir op: scenes waarvan de kijker het gevoel heeft dat ze bij het moment aanwezig zijn. Wij als publiek maken onderdeel uit van het schilderij.

In veel kunstwerken voor de 18e eeuw was dat niet het geval en waren afbeeldingen veelal statisch en verhalend. Ze vertellen dus wel een verhaal, maar de kijker is net als in een stripboek bezig met het interpreteren van alle symbolen en onzichtbare kaders die worden afgebeeld. Het verhaal bij onderstaande afbeelding bedenk je zelf, maar je maakt er geen onderdeel van uit:

Eenzelfde probleem deed zich voor in de allereerste films, die aanvankelijk werden opgenomen als een toneelstuk. Pas toen Hitchcock in 1954 begon te experimenteren met tot dan toe vrij ongebruikelijke camerastandpunten in Rear Window kregen we als kijker echt het gevoel in de film aanwezig te zijn. En tegenwoordig weten we al bijna niet meer beter.

‘Placemaking’ zoals Resmini het ‘je als kijker thuis voelen in media’ noemt, is niet iets wat je bereikt door middel van technologie of realisme. Hij toont ons recente computergames die qua graphics vele malen indrukwekkender zijn dan de platte spelletjes uit de jaren 90. Toch slagen die er in sommige gevallen veel beter in de speler in hun wereld te trekken dan sommige nieuwe releases.

Met zijn presentatie wil hij benadrukken dat de mogelijkheden voor web-, game- en social media design op dit moment nog eindeloos zijn en we nog lang niet gebruik maken van alle mogelijkheden. “We’re gonna look back and think ‘how primitive’. Because this is what happened with all media so far”. We zijn benieuwd wanneer de volgende Alfred Hitchcock of Degas opstaat.

Wie benieuwd is naar Resmimi’s presentatie kan die hieronder bekijken: