Als je een online dienst gebruikt, moet je je aan de algemene voorwaarden van die dienst houden. Volgens de Amerikaanse Computer Fraud and Abuse Act (CFAA) ben je een misdadiger als die kleine lettertjes overtreedt die niemand ooit leest.
Bezoek je als zeventienjarige de website van het tijdschrift Seventeen, dan heb je officieel een misdrijf begaan. Volgens de algemene voorwaarden zou je namelijk minimaal achttien moeten zijn.
Pro-hacktivistisch manifest
Het klinkt als één van die vergezochte regeltjes waarvan het nu eenmaal wemelt in het land van law and order, maar de consequenties van de CFAA zijn angstaanjagend serieus, zo toont de documentaire Killswitch van Ali Akbarzadeh aan. Dit pro-hacktivistische manifest zet op een rijtje hoe grote nieuws- en entertainmentcorporaties en de Amerikaanse overheid proberen om hun greep op het internet te verstevigingen.
Akbarzadeh mixt in rap tempo bestaande nieuwsberichten met talking heads en een collage aan Google Images. Het gaat over de Stop Online Piracy Act (SOPA), het voorstel om de wet zodanig aan te scherpen dat het mogelijk zou zijn om via de rechter websites uit de lucht te halen. Het gaat over netneutraliteit, nog steeds een big item in de Verenigde Staten; het principe dat internetproviders en de overheid alle data online dezelfde waarde moeten toekennen.
En het gaat natuurlijk over PRISM, het spionageprogramma dat de NSA in staat stelt om zonder enige belemmering data van niet-Amerikanen te verzamelen (voor die van Amerikanen moeten ze iets meer moeite doen, maar ook dat is uiteindelijk een fluitje van een cent).
Geen onbetwiste helden
De mensen die streden tegen deze ontwikkelingen zijn inmiddels bekender dan menig popster. Toch is het goed dat het tragische lot van internetwonderkind Aaron Swartz weer eens uitgebreid uit de doeken wordt gedaan. Uit onvrede met de Amerikaanse copyrightwetten, die ertoe leiden dat universiteiten in arme landen geen toegang hebben tot wetenschappelijke databanken, zette Swartz duizenden artikelen online.
De torenhoge boetes die hem vervolgens boven het hoofd hingen, deprimeerden hem zo dat hij op zijn vierentwintigste een einde aan zijn leven maakte. Kapotgemaakt door de corporaties en de overheid, stellen de geïnterviewden in Killswitch.
Niet alle personages in Killswitch zijn zulke onbetwiste helden als Akbarzadeh doet voorkomen. Je kunt je bijvoorbeeld sterk afvragen of Kim Dotcom, de Duitse hacker die steenrijk werd van online piraterij, in dezelfde categorie valt als Swartz en Edward Snowden. Maar aan nuances doet Akbarzadeh niet: hunnie zijn goed en hunnie niet.
Activisme
Irritaties nemen de overhand naarmate Killswitch steeds nadrukkelijker zijn pamflettistische boodschap uitdraagt. Natuurlijk, het onderwerp is zonder meer belangrijk en er is niets mis met een portie activisme.
Maar er bestaat zoiets als te veel overtuigd zijn van je eigen gelijk. De grens wordt bereikt als copyright-activist Lawrence Lessig zich rechtstreeks tot de camera richt: ‘Why do you let these people treat you and your parents like shit? You should be out there, doing something to change the system!‘
Als kijker word je liever iets minder als een debiel aangesproken. De nadruk ligt in Killswitch bovendien zo sterk op de Verenigde Staten, dat het soms lijkt alsof Akbarzadeh zich nauwelijks bewust is dat er daarbuiten ook nog mensen van het internet gebruikmaken. Voor Killswitch lijken wij in de buitenwereld er alleen toe te doen wanneer we met behulp van Twitter een revolutie beginnen.
Killswitch
Ali Akbarzadeh • USA, 2014
Killswitch is nog op het IDFA te zien op maandag 24 november, dinsdag 25 november en vrijdag 28 november. Tickets zijn hier te bestellen.