Het is 10 november 2016 en op de redactie van The New York Times heerst totale chaos en ontreddering. Dat Donald Trump de presidentsverkiezingen zou winnen had niemand zien aankomen, op de laatste plaats de eigen peilingen. De interactieve verkiezingsmeter op de homepage van de website, die eerder op de avond zoveel lof kreeg vanwege zijn fraaie real-time datavisualisatie, leek nu gereduceerd tot een veel te simplistische gimmick die de ernst van de situatie op alle mogelijke fronten tekort deed.
Het was op dat moment van totale desillusie, dat NYT executive editor Dean Baquet zich realiseerde hoe de komende 2 jaar van zijn leven eruit zouden gaan zien. “We’re preparing for the story of a generation”, zegt hij vandaag op SXSW. “The next 2 years are going to be historic for media. We have to cover the stories that the people need to hear”.
We're preparing for the story of a generation Deel deze quoteHet gaat goed met The New York Times sinds Trump verkozen werd. Met alle grote media in de VS overigens, als we de berichten hier op SXSW mogen geloven. Het aantal (digitale) abonnementen van de Times steeg de afgelopen 3 maanden met vele honderdduizenden. Het einde van de vrije democratie blijkt ironisch genoeg het redmiddel van de journalistiek dat al jaren kampt met een falend bedrijfsmodel.
Het komt Baquet goed uit, want in zijn strijd om de waarheid kan hij elke versterking van zijn team de laatste maanden goed gebruiken. Meerdere gerespecteerde onderzoeksjournalisten werden de afgelopen maanden aangesteld op de White House redactie om de leugens van de feiten te onderscheiden. “Altijd onpartijdig” haast Baquet zich te zeggen. “Wij zijn niet anti-Trump. Wij zijn pro-waarheid”.
Toch heeft The New York Times een overwegend liberaal lezerspubliek, en is het de grote vraag of ze daarmee niet hebben bijgedragen aan de enorme filterbubbel die deze verkiezingsuitslag tot gevolg had. “Ja wij hebben fouten gemaakt” zegt Baquet. “Niet in onze coverage van Trump zelf. Ik geloof dat alle verhalen die wij over hem gebracht hebben er toe deden en gepubliceerd moesten worden. Maar als je kijkt naar de onvrede die er in Amerika heerst, dan zijn we ernstig tekort geschoten in onze inschatting en berichtgeving daarvan”.
Baquet haalt een voorbeeld uit zijn eigen jeugd aan om duidelijk te maken hoe New Yorkers al snel in een filter bubbel belanden. “Ik ben opgegroeid in een arm gezin in New Orleans. Mijn ouders zijn erg gelovig en ik ging elk weekend naar de kerk. Toen ik als jonge journalist naar New York verhuisde was ik aanvankelijk geschokt naar de wijze waarop New Yorkers omgaan met geloof: het is daar totaal niet relevant.
Nu, decennia later, merk ik dat ik daar niet meer van opkijk. Maar die New Yorkse opvatting resulteert in artikelen waarin geloof gemarginaliseerd wordt, waarin het soms zelfs tot een karikatuur wordt verheven. Dat is idioot, als je je beseft dat buiten New York een heel groot deel van de Amerikanen erg gelovig zijn. We sluiten mensen buiten.”
Volgens The New York Times chef wordt er op dit moment hard gewerkt aan het verbreden van het redactieteam en het afschudden van politieke, geografische of journalistieke vooroordelen. “Wij willen een medium zijn voor alle Amerikanen, niet alleen de New Yorkse liberalen. Daarin ligt de komende jaren onze belangrijkste missie’.
In een tijd waarin elke journalist zijn eigen nieuwsmedium kan beginnen op het internet wordt het bovendien steeds belangrijker om het onderscheid duidelijker te maken met de kleine éénpitters en de ‘kwaliteitsjournalistiek’ die grote titels als The New York Times kunnen leveren.
“Wat is journalistiek? En hoe gaat het veranderen onder dit Witte Huis? Dat worden de centrale vragen van de komende twee tot vijf jaar. Er zullen achteraf minstens 20 boeken over dit onderwerp geschreven worden. Voor ons geldt dat we ons lezerspubliek vooral duidelijk moeten gaan maken wat wij toevoegen ten opzichte van andere nieuwsmedia.
Een jonge lezer weet namelijk niet dat een datumstempel in Aleppo boven een artikel betekent dat dat bericht geschreven is door een journaliste die op dat moment haar leven waagt in een oorlogsgebied. Of dat een kolom op de voorpagina betekent dat dat nieuwsbericht het belangrijkste nieuws van die dag is. De lezer van nu kent de geheimtaal van kranten niet meer. Het is aan ons om te laten zien dat wat wij doen, anders is. Dat wij de grote verhalen in de wereld blijven verslaan door ze te beschrijven, uit te leggen en duiden.”
