Bahrein, we weten er maar weinig van. Bahrein betekent “twee zeeën”. Het eilandstaatje, tot 1971 bestuurd door Groot Brittannië, ligt tussen Quatar en Saoedi-Arabië in de Perzische Golf, is ruim twee keer zo groot als Texel en telt zo’n anderhalf miljoen inwoners. Begin deze eeuw zette Bahrein zichzelf op de kaart door als eerste land in het Midden Oosten een Formule 1 Grand Prix te organiseren. Landen als Libanon en Egypte hadden het nakijken.
Wordt de winnaar op Bahrein altijd kampioen?
Bernie Ecclestone’s vaste circuit-ontwerper Hermann Tilke tekende een volledig nieuw circuit, met een mooie afwisseling van langzame en snelle bochten en vier stevige rechte stukken. De eerste race, in 2004, werd gewonnen door Michael Schumacher in een Ferrari. Schumacher werd dat jaar ook wereldkampioen. De volgende twee edities werden gewonnen door Fernando Alonso. In 2006 weerstond Alonso bijna een race lang de enorme druk van zijn grote rivaal Schumacher.
Lewis Hamilton en Nico Rosberg vochten hun eerste echte on-track-duel in de Formule 1 uit. Hamilton en Rosberg reden al vanaf hun jeugd races tegen elkaar. Als jochies droomden ze ervan om samen te strijden om de wereldtitel in de Formule 1.
Minder vergeeflijk dan de Schumacherbocht is de gemeen geknepen bocht nummer 10. In de bochten 9 en 10, beide blind naar links, moeten de coureurs voortdurend sturen, remmen en terugschakelen, van 250 km/u in z’n vijf naar minder dan 80 per uur in de eerste versnelling. Met name in bocht 10 zien we nogal wat blokkerende wielen en uitstapjes naast de baan. Lastig, want daardoor is meteen de snelheid voor het volgende rechte stuk beperkt. Een zuivere bocht 10 geeft in bocht 11 een extra kans om iemand voorbij te steken. Met zijn brute rechte stukken gevolgd door nauwe bochten is het circuit vooral een aanslag op de remmen van de auto’s.
